آسفالت متخلخل، عبارت است از یک مخلوط آسفالتی با دانه بندی گسسته که پس از تراکم دارای درصد فضای خالی زیاد (تقریباً بیشتر از ۲۰ %) میشود. این درصد زیاد فضای خالی، شبکه‌ای از مجاری را در جسم مخلوط پدید می‌آورد که هم به منزله مخزنی برای جذب مقدار زیاد آب، برف و باران و هم بعنوان لایه زهکشی برای تخلیه آب به سمت شانه‌های راه، عمل می‌کند. مزیت اصلی استفاده از این مخلوط تخلیه سریع آب از رویه جاده، کاهش آب لغزی و افزایش ایمنی وسایل نقلیه است. با زهکشی آب از میان منافذ مخلوط آسفالتی به جای عرض رویه، ضریب اصطکاك بین تایر وسیله نقلیه و رویه درحد مطلوب حفظ خواهد شد. همچنین مخلوط‌های آسفالتی متخلخل Splash و پاشش را کاهش می‌دهند و قابلیت دید در شب و رویت نوار ترافیکی تفکیک خطوط را بهبود می‌بخشند که همه این عوامل در افزایش ایمنی موثر است.
کاهش دید حرکت
پدیده آب لغزی که مفهوم آن تشکیل لایه‌ای از آب بین لاستیک و جاده است، باعث قطع ارتباط بین آنها میشود و در این حالت مقاومت لغزشی کاهش پیدا کرده و کنترل وسیله نقلیه مشکل میشود.
مشکل دیگری که در هنگام بارندگی در رویه‌های متداول اتفاق می‌افتد انعکاس نور از رویه جاده است که مانع دید و موجب بروز حادثه میشود.
عوامل یاد شده موجب شد که محققین به سمت استفاده از آسفالت متخلخل که کاربرد اولیه آن کاهش آب باران موجود از روی رویه‌های فرودگاه‌ها بود، گرایش پیدا کنند که اکنون به عنوان لایه رویه در روسازی راه‌ها استفاده میشود.
معایب آسفالت متخلخل نسبت به آسفالت‌های متداول
به طور کلی معایب آسفالت متخلخل را میتوان در سه گروه طبقه‌بندی کرد.
هزینه‌های ساخت
بالا بودن هزینه‌های ساخت آسفالت به دلیل نیاز به مصالح با مقاومت بالا در مقابل سایش و شکستگی و مواد چسباننده اصلاح شده است. علاوه بر این موارد عامل دیگری که موجب افزایش هزینه‌های ساختمانی آسفالت متخلخل میشود نیاز به یک لایه آب‌بندی شده در زیر لایه آسفالت متخلخل است. در نهایت آسفالت متخلخل قابل انعطافتر از بیشتر مخلوط‌های آسفالتی است. مدول سختی آن ۷۵٪ مدول مخلوط بتن آسفالتی است.
عمر
موضوع دیگری که موجب افزایش هزینه میشود عمر کوتاه آسفالت متخلخل نسبت به آسفالت سنتی است. آسفالت متخلخل هر ۹ سال یکبار باید بازسازی شود حالی که بتن آسفالتی ممکن است عمری حدود ۱۲ سال داشته باشد. این موضوع مربوط به عمر رویه است (تا خرابی) و حد آن زمانی است که بر اثر ترک و شیار زیاد بازسازی کامل مورد نیاز باشد. برای سایر قابلیت‌های رویه متخلخل بخصوص کاهش شتک (Splash) و پاشش و کاهش صدا به دلیل احتمال گرفتگی مجاری زهکش، عمری کوتاهتری (حدود ۶۰ تا ۷۰ %) در نظر گرفته میشود. از طرف دیگر به دلیل نوع ساختار آسفالت متخلخل ایجاد شیار روی سطح آسفالت متخلخل بر خلاف آسفالت سنتی کمتر ایجاد میشود از این نظر میتوان گفت که عمر طولانیتری دارد.
نگهداری و تعمیرات
عامل دیگری که موجب تفاوت در هزینه‌های آسفالت متخلخل و مخلوط‌های معمولی میشود، هزینه تعمیر و نگهداری بیشتر آسفالت متخلخل است. زیرا لازم است که به نحو دقیق به ترکیب اصلی مخلوط نزدیک شود تا خصوصیات زهکشی آن از دست نرود. علاوه بر آن در روی آسفالت متخلخل نمک بیشتری در زمستان مورد نیاز است و این هزینه نگهداری زمستانی را افزایش می‌دهد.
نفوذپذیری آسفالت متخلخل
میزان نفوذپذیری عبارت است از مدت زمان لازم بر حسب ثانیه تا آب از خط صفر نفوذپذیر سنج به عدد ۸ برسد. اگر مدت زمان لازم برای رسیدن به عدد ۴ نفوذپذیر سنج بیش از ۳۰۰ ثانیه باشد، نفوذپذیری غیرکافی است. مدت زمان اندازه گیری شده نفوذپذیری بین ۱۰ ثانیه ( برای مخلوط‌های آسفالتی با نفوذ پذیری بالا ) تا بی نهایت (برای مخلوط‌های بسیار متراکم معمولی یا آسفالت متخلخلی که منافذ آن پر شده) متغیر است. نفوذپذیری اولیه برای آسفالت متخلخل در حالت نو ۲۳ تا ۱۰۵ ثانیه و مقدار متوسط برای نفوذپذیری اولیه برای بیشتر آسفالت‌های متخلخل ۴۰ ثانیه (۳/۴ لیتر در ثانیه) است. انحراف معیار هم بین ۳۰ تا ۵۰ درصد مقدار متوسط تغییر می‌کند. و در صورتی که مقدار انحراف معیار در حد ۳۰ درصد مقدار میانگین باشد، آسفالت متخلخل را میتوان همگن فرض کرد.
برای بالا رفتن میزان دقت نفوذپذیری، اندازه گیری در یک محل چند بار تکرار میشود. میزان کاهش نفوذپذیری با زمان بستگی به نوع محیط، حجم ترافیک، نوع مخلوط آسفالتی، روش اجرایی و سرعت خودروها دارد.
